Bednarska – Uniwersytet Warszawski

Bryła budynku Dydaktycznego stanowi uzupełnienie historycznej tkanki miejskiej. Od strony Wybrzeża Kościuszkowskiego czytelny jest układ dachów, nawiązujący do skosów kamienic na tle poszczególnych planów wznoszącego się Powiśla w stronę Śródmieścia.

Zgodnie z zaleceniami konserwatorskimi, dołożono wszelkich starań, aby podkreślić ciąg komunikacyjny biegnący od ul. Mariensztat w kierunku Wisły.

Historyczny kontekst miejsca tworzony zarówno przez budynek łaźni Teodozji Majewskiej, jak i przez oś ulicy Mariensztat stał się nadrzędnym dla określenia ram urbanistycznych projektowanego budynku. Na przecięciu osi umiejscowione zostało serce nowego budynku dostępne od strony wschodniej i zachodniej.

W kontekście historycznym duże znaczenie ma w szczególności strona południowa terenu od ul. Bednarskiej. Zaproponowany układ urbanistyczny stanowi tło dla budynku Łaźni – prosta, symetrycznie ustawiona bryła o delikatnej ażurowej fasadzie jest oparciem dla delikatnie rozrzeżbionego budynku; dzięki widocznym w skrócie perspektywicznym, nakładajacym się kolejno żyletkom, elewacja ukazuje się jako pełna ściana o lekkim pionowym rysunku, nie wchodząca w interakcję i nie zakłócająca czytelności Łaźni.

Istniejąca pierzeja ul. Dobrej jest zwartą, czterokondygnacyjną, kameralna, tradycyjną zabudową, dzieląca się na trakty o średniej szerokości około 13 m. Tu również, ze względu na szacunek dla otoczenia, odcinamy się od tkanki historycznej. Do istniejącego układu, projektowany budynek nawiązuje zasadami kompozycji „tłumacząc” je na współczesny język architektoniczny. Pionowy rytm tworzą lekkie uskoki w elewacji, wynikające z geometrii, natomiast perspektywicznie widziane skosy traktów mają swoje odwołanie do dachów Mariensztatu.

Budynek posiada trzy wejścia. Główne wejścia zlokalizowane zostały na osi ulicy Mariensztat, od strony ulicy Dobrej oraz Wybrzeża Kościuszkowskiego. Zachowane zostało również wejście przez Łaźnie Teodozji Majewskiej, prowadzące przez główną oś funkcjonalną. Wszystkie prowadzą do serca budynku – przeszklonej agory.